Inktlappen en inktvlekken

Ik maak weer eens een reisje terug in de tijd naar de lagere school. Op een van de eerste schooldagen moesten we altijd lapjes en een oude knoop van thuis meenemen om op school een inktlap te maken. Ik zat op een gemengde Nutsschool. Ook de jongens ontkwamen niet aan dit tafereel, al hadden die handarbeid- en de meisjes handwerklessen. De katoenen lapjes moesten eerst op dezelfde maat worden geknipt en vervolgens moest er bovenaan een knoop worden vastgenaaid. De inktlap moest gedurende de lessen naast de inkpot liggen, daar waar ook de kroontjespen in de uitsparing van het bureaublad lag. Dit zie je tegenwoordig helemaal niet meer natuurlijk. Alle schooltafels zijn nu glad. De inktpot zat toen in een uitsparing rechts bovenaan en met een dekseltje er bovenop. Als je links schreef had je pech. Gelukkig mocht er op de Nutsschool wel links worden geschreven in tegenstelling met de R.K. scholen in ons dorp. Ik schrijf rechts en had daar gelukkig dan ook geen problemen mee, behalve als er iemand rechts naast me zat die links schreef.

Wij hadden in die tijd al plastic gekleurde penhouders voor de kroontjespennen. Dat was weer een modernere versie dan die mijn ouders hebben gebruikt. Die waren van hout, begonnen breed en liepen in een punt toe uit.
Als de eerste schriften werden uitgedeeld in het begin van het schooljaar, kreeg je eerst een lange preek waarom je per se de eerste regels ook altijd moest beschrijven. Als je dat niet deed dan werd er voorgerekend hoeveel lijnen dat waren van een klas en van de hele school. Dat samen met alle schriften die de leerlingen kregen waren dan wel een paar lege schriften. Tja dat mag natuurlijk niet. Ook mocht er altijd maar een wit regeltje worden overgeslagen voor het volgende, want ook dan werd de preek weer herhaald voor de hele klas. Je keek wel uit om dat te vermijden en hield je mooi aan de schoolschriftregels! Een witte regel...ik doe het nog steeds ;-)

Nu heb je de stickers die worden uitgedeeld, maar in die tijd kreeg je als je je best had gedaan een stempeltje. Ik weet het nog goed met groene inkt. Ook werd er wel eens een extra beloning gegeven in de vorm van een plaatje. Uiteraard waren die anders dan nu. Dat waren namelijk uitgeknipte bloemenplaatjes uit een bloemencatalogus. Dan mocht je soms zelfs kiezen welke, maar meestal werden ze je gegeven als je tenminste je best had gedaan. Deze werden natuurlijk supergoed bewaard. Ik was dan ook best jaloers dat mijn moeder zo maar een hele bloemencatalogus vol met die mooie plaatjes thuis had en helemaal voor haar alleen. Ik kreeg de oude catalogus als zij weer een nieuwe kreeg. Jonge, jonge mijn geluk kon niet op! Zo maar een hoop plaatjes voor mij alleen! (Gratis) Dat werd uren, dagen lang knippen om ook zo'n mooie stapeltje te krijgen net als de juf of meneer.
Ik heb daarom nog wel eens moeite om de oude bloemencatalogus tegenwoordig bij het oud papier te mikken. Altijd komt er dan een bepaald 'knipgevoel' bij me op :-) Maar ja, wat moet je ermee he. Dus toch maar weg, de nieuwe is er dan toch al ;-)

Nog eventjes terug in de tijd met intklapjes. Als je een stofje of haartje aan je kroontjespen had, dan moest je dat met je inktlapje schoonvegen. In die tijd hadden we natuurlijk nog geen acryltruien, maar waren ze allemaal van wol. En daar zitten natuurlijk nogal eens wat haartjes aan.
Je schreef altijd met een vloeipapier onder je hand zodat de inkt niet kon uitvloeien. Daar waar handen rusten wordt het ietwat vettig en hiermee voorkwam je dat. Als het schrift dicht moest dan moest daar altijd de vloei tussen omdat het anders af kon geven op de andere pagina.
Toch ondanks alle maatregelen kwam er toch wel eens een inktspetter in je schrift, op je bureaublad of op je kleding. Snel de vloei en inktlap erbij en bleef je de vlek nog zien, dan was er geen type-ex nog voorhanden om het wit te maken. Nee dan kwam de juf of meneer, die snel naar de melkflesjes achter in de klas toeliep en daarna voorzichtig met wat melk de vlek op je kleding depte. En of het tovenarij was, de vlek verdween. Een wit krijtje werd gebruikt voor in je schoolschrift. (Consumindertip: melk deppen op inktvlekken op kleding). De diepblauwe vlek was of heel licht geworden, maar ging er altijd met de was wel weer helemaal uit.

Een beetje nostalgie, maar dan kun je wel zien dat de tijden veranderen. Ik denk dat leeftijdsgenoten dit bovenstaande wel zullen herkennen ;-)